İnternetin ve özellikle de Instagram’ın hayatımıza girmesiyle büyüyen kitap pazarı bugünlerde kahve yanı kopya fotoğraflarla hızla tektipleşip birçok kitabı bayağılaştırırken önümüzü görebilmek iyice zor hale geldi. İyi okurun yeni yazar keşfinin peşinde olduğunu görmek istiyoruz oysa. Yeni yazarlar girsin istiyoruz hayatımıza bu bitmek bilmeyen bollukta. İlk kitabını yayımlatmış olmanın sevinci ve merakıyla geri dönüşleri bekleyen yazarların da sevincini kursağında bırakan bu döngüde tek tük de olsa sevindiren isimler oluyor. Üstüngel Arı da bu azınlıktan biri. 2014 yılında ilk romanı Hikayesi Olan Ölüler ile okura iyi bir tanışma faslı ve keşif sevinci vermişti Arı. İkinci romanı Yük ile bu sevinci katlamaya devam ediyor.

Hikayesi Olan Ölüler üslubu ve kurgusuyla bir ilk roman için fazlasıyla iyiydi. Şiirlere, şarkılara selam çakıyor ve sahici bir öykü anlatıyordu. Bu sahiciliği de tespitleriyle destekliyordu yazar. Tespitlerinin fazlalığı ve aynı cümleleri tekrar tekrar kurarak pekiştirme çabası dışında bir defosu da yoktu. 1990 doğumlu olduğu düşünülürse, karşımızda dünyaya ve gündeme kafa yoran bir genç adam vardı. Huzursuzdu, sinirliydi, takıntılıydı, ölümün kıyısında geziniyordu. Kuşağının sesiydi kısacası ve gür çıkıyordu sesi. Yazdıkça daha iyi olacağını da gösteriyor, adını bir kenara yazmamız gerektiğini söylüyordu romanı. Dozu artıracağına şüphe yoktu. Yük işte o doz artışının romanı...

Yenmiş yıllar ve titrek bir gelecek...

Yük, Başar Issız ile tanıştırıyor okuru. Hapishaneden çıkan bu başarısız adam, okurunu çok da uzak olmayan hayatına çabucak ortak ediyor. Yenmiş yılları ve titrek bir geleceği var. O yenmiş yıllara çeviriyor rotasını sonra, dokuz yıl önceye. Unutulamayan sevgili Yasemin, her konuda anlatacak öyküsü bulunan İsmail Abi, her dağıldığında toparlayıcısı olan Gökhan ile birlikte tanıyoruz yirmili yaşlarındaki Başar’ı. Bir partide Betina ile tanışmasıyla hayat hem o hem de okur için bolca ofsayt bayrağı kaldırıyor. "Böyledir işte. Hayat ona gol atmana izin vermez. Gole yakın olduğunu hissettiğin her an, ulan bu sefer düzlüğe çıktım işte dediğin her an, ofsayt bayrağını kaldırır," diyor Arı ve o bayraktan mustarip olanların öyküsünü anlatıyor.

Yük ile bildiği şeyi yapmaya devam ediyor Arı. Yine ölümün kıyısında dolaşıyor, yine kaybedenlerin hayatını anlatıyor, yine şarkılar ve şiirlerden besleniyor ve yine tespitlerde bulunuyor yeri geldiğince. İyi hikayesini çok iyi formüle eden kurgusuyla tempolu bir roman Yük. Defoları yok değil elbette. Beklentiyi bunca yükseltip nefes nefese okuttuktan sonra daha iyi ve akılda kalıcı bir finali hak ediyoruz. Yinelemeye ve kelime oyunlarına devam ediyor Arı. İlk cümlede anladığımızı tekrarlıyor yer yer ama istediği nakarat etkisini yaratmaktan uzak. En olmadık yerde kelime oyununa girişerek anlatımı baltaladığı anlarıysa yok denecek kadar törpülemiş. Kendisini de romana konuk ederek aradan çıkardığına göre artık şahını erken düşürmeyeceğini bekleyebiliriz. Yine keşifçisini sevindirecek, iyi ki okumuşum dedirtecek. Bir sonraki romanını merakla beklettirecek. Biliyoruz ki dozu artırarak devam edecek, mutsuzluk zaten pakete dahil...

Görsel: Servet Kesmen