Nereye gitseniz şu konuda bir fikir birliği var: İktidar yaşam alanlarını tek tek daraltıyor. Tek devlet, tek millet, tek din, tek bayrak ilkesi şaka değil. Hayatı kuşatan bir ilke. Tek bir görüş, tek bir yaklaşım 'norm'u belirliyor bu anlayışta. O tek perspektifin dışında kalan her şey ya marjinal addediliyor, ya sapkın ya ideolojik ya da terörist. Dolayısıyla ülkenin tek ideolojisi ideoloji dahi sayılmayacak kadar normalize edilmiş varsayılıyor. İmtiyazlı, sınıflı ama gene de kaynaşmış bir kitle tahayyülü böyle oturtuluyor. İşte bu tahayyülün oturtulabilmesi için bir yandan bütün iş kollarındaki tüm emekçiler, öğretmeninden THY çalışanına hiyerarşiye karşı itaatkar konumu terkettikleri ölçüde cezalandırılıp belirli bir forma sokulmaya çalışılırken bilgi ve hayalgücü üzerinden de bir baskı işliyor. Rüyaları denetleme işi RTÜK'ün evhamlarına bırakılacak kadar ikincil bir mesele değil artık. Doğrudan en üst kademeden meclis bu görevi devralmış durumda. Bilginin denetlenmesi bilindiği gibi basının en sıkı kontrollere tabi tutulması, medyadaki en ufak ayrışmanın anında eliminasyona uğratılmasıyla çalışıyor. Bir olay olduktan sonra televizyonu açmak manasız, herkes Twitter'ı açıyor ne olup bittiğine dair bir ipucu bulabilmek umuduyla. Uludere'nin kaç saat saklandığını hatırlayacak olursanız hayli anlaşılır bir tutum. İktidara ilkesel olarak veya ideolojik olarak yakın olmak da yeterli değil. Her konuda, her detayda istisnasız tek fikrin içinden konuşmak, tek açıklamayı benimsemek, tek yorumu uygulamak gerekiyor. Bağışık bir yol çizmeye kalkanlar, Ali Akel örneğinde gördüğümüz gibi, iktidara yakın gazetelerdeki işlerinden kıdemlerine bakılmaksızının uzaklaştırılıyorlar.

Hayalgücünün üzerindeki baskıyı ise en net dizi filmlere ve futbola yönelik manipülasyon çabalarında ve bunlara gösterilen direnişlerde görüyoruz. Şair Tarık Günersel'in yıllar önce çıkmış bir kitabı vardı: Muhafızgücü: 1 Hayalgücü: 0. Şimdi tam bunu yaşıyoruz. Ve de 'hayalgücü' dört koldan akınlarla beraberlik golünü arıyor. İkinci golü yememek için iki kat efor sarfediyor. “Mesela nasıl?”, diye sorabilirsiniz. Mesela başrolünde polislerin oynadığı bir diziyi, Behzat Ç.'yi Ankara'da hep beraber sloganlar eşliğinde seyredilmesi anı tam bir hayalgücünün beraberlik golünü aradığı andı. 'Behzat Ç.'ye dokunan yanar' sloganı Behzat Ç.'yi Ahmet Şık'a bağlıyor. Bir de bakmışsınız futbol taraftarları Behzat Ç.'yi kendi davalarına bağlamışlar.

Behzat Ç. için mecliste önergeler veriliyor. Milletvekilleri, bakanlar “takipteyiz” mesajı gönderiyorlar. Bir dizi filmin bu kadar baskı altında olması sıradan bir durum değil. 1 Kadın 1 Erkek dizisine de benzer bir “evlenin bakıyim” müdahalesi geldi. Hayalgücünün mahsülleri olan dizi filmler muhafızgücü'nün azılı rakipleri haline geliyorlar. Mahallenin gençleri sokağa adım atamaz, balkona çıkamaz oluyor. Ve buna mahallenin gençlerinin tepkisi geliyor. Hep birlikte bir dizi film seyretmenin sivil itaatsizlik eylemi statüsü alabildiği olağandışı bir dönemden geçiyoruz.

Gündelik hayatın soluksuz bırakıldığını hissedenler Fenerbahçelilik üst kimliğinde veya aykırı Behzat Ç. kimliğinde birleşebiliyorlar. Behzat Ç. filmde bir polis, ama 'hayalgücü'nün polisi. Ve her an Behzat Ç. fanlarına da biber gazı sıkılabilir 'muhafızgücü'nün polisleri tarafından. Hani eskiden entelektüel futbol fanatiklerinin anmayı sevdiği bir Simon Kuper sözü vardı: “Futbol Sadece Futbol Değildir.” Şimdi bu söz çoğalmış durumda. 'Behzat Ç. Sadece Behzat Ç. Değildir' diye bir pankart görseniz Kızılay'da bu pazar, yadırgar mısınız? “Ne diyor bunlar?”, der misiniz? Yoksa hayalgücü tribünlerinin bu çağrısına icabet etmekten geri durmamak üzere şöyle mi bağırırken görülürsünüz:

Kürtaj Sadece Kürtaj Değildir, Behzat Ç. Sadece Behzat Ç. Değildir, Hayalgücü Sadece Hayalgücü Değildir!