Nazilerin 1933 yılından itibaren toplu kitap yakma eylemlerine hız verdiği, 1945 yılına dek de bu tarihe geçecek utanç verici pratiği sürdürdüğü biliniyor. Naziler tarafından yakılan tüm kitapların bir listesini hazırlamak imkansız olsa da, 4 bin farklı yapıtın kopyalarının yakıldığı tahmin ediliyor.

Yakılacak kitapların, kara listeye girecek yazarların isimlerini sıralayan ilk yazı, 1935’te Die Bucherei adlı Nazi dergisinde yayımlandı. Liste, tüm Yahudi yazarların yanı sıra, Marksistleri, barış yanlılarını ve rejim karşıtlarını da kapsıyordu. Cinselliğe dair içerikler de kara listeye girmenize neden olabiliyordu. Bunun gibi daha başka kriterler de vardı elbette.

Jack London’ın Vahşetin Çağrısı adlı klasik romanı, Naziler öncesinde Almanya’daki en popüler kitaplardan biriyken, bu, Nazi döneminde pek bir şey ifade etmeyecekti. Burning Books adlı kitabın yazarı Matthew Fishburn’e göre, kitaplarının yakılması, bu dönemdeki yazarların yapıtlarının önemine dair bir işaretti. Hatta, Oscar Maria Graf gibi bazı edebiyatçılar, kendi isimlerinin kara listenin dışında kaldığını görüp “beni de yakın” diyerek Nazi rejiminin uygulamalarına tepkilerini açıkça gösterecekti.

Bilinen en büyük “yakma organizasyonlarından” biri 10 Mayıs 1933 günü gerçekleşmişti. Bu, kitapların yalnızca öylece ateşe atıldığı bir eylem değil, neden belli yazarın ve belli kitapların seçildiğine dair bildirilerin okunduğu, etraflı bir organizasyona sahip toplaşmalardan biriydi. Örneğin, Erich Maria Remarque’ın Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok'u, “savaştan kaçan askerleri betimlediği” gerekçesiyle yakılmıştı. Freud’un yapıtları ise “cinselliğe aşırı derecede vurgu yaptıkları” gerekçesiyle kara listeye girmişti.

Yakılan diğer kitaplardan bazıları ise şöyleydi:

• Silahlara Veda - Ernest Hemingway

• Demir Ökçe - Jack London

• How I Became a Socialist - Helen Keller

• Deutsche Ansprache: ein Appell an die Vernunft (An Appeal to Reason) - Thomas Mann

• The Outline of History - HG Wells