Muhteşem bir kitap. Dünya tarihinde çok önemli bir dönemin doğum sancılarını ve doğumunu anlatıyor. Sanki yazar Ekim Devrimi´nin çok geniş açılı bir dijital fotoğraf makinesi ile fotoğrafını çekmiş ve bu fotoğrafın her santimetrekaresini yazıya dökmüş gibi bir his uyandırıyor. O dönemdeki toplumun her kesiminin düşünceleri yansıtılmış. Olayların gelişmesi esnasında toplum psikolojisinin özellikleri eserin arka planında dikkat çekiyor. Halkların isterlerse her türlü gücü (Para, bilgi kirliği,..) yenebileceği duygusu kitap boyunca insanı bir an bile yalnız bırakmıyor. Sonuç olarak Dünyayı Sarsan On Gün´ü okurken aradan bir yüzyıla yakın zaman geçmesine rağmen yoksulluk, halkların ezilmesi ve kandırılması, toplumun sınıfları arasındaki horgörü gibi sorunların hala geçerli olması, paranın gücünü elinde tutan burjuvazi ve onun yarattığı bilgi kirliliğinin tüm hızıyla devam etmesi okuyucuyu üzmesine rağmen o dönemde yaşananların iyi bir örnek olduğu ve dünyadaki tüm canlılar için daha iyi bir hayat amacının her zaman devam edeceği ümidi de filizleniyor.
Üye Eleştirileri
Üye Eleştirileri
Yorumlar
Yorum Gönder
Diğer Üye Eleştirileri Yazıları
Roman hakkında bir şeyler yazmak gerektiğinde “bizde” izlenen usul, çoğunlukla yazarın dünyası ve kendisi hakkında oluşmuş genel kanaat üzerinde kanat çırpmayı gerektirmeyen bir uçuşla yazarla (ya da politik olarak mahkum edilmiş bir yazarsa “çoğunlukla”) aynı gökyüzünü paylaştığı izlenimi veren satırlar arasında süzülmektir. Ne de olsa böyle bir usulde romanı okumak da gerekmez.
Kitabın ismindeki aşkı görünce hem ilgimi çekmiş hem de romantik bir şeyler okuyacağımı düşünmüştüm. Ama kitabı okumaya başlayınca hiç de öyle olmadığını görüp, bir günde okuyup bitirdim. Çok az kitapta yaşadığım o nefessiz kalmayı yaşadım. Dostoyevski'nin Suç ve Ceza´sında ki çarpıcılığı hissettim. Tam evet tam bir aşk romanı! Aşkı en çarpıcı ve vurucu biçimde anlatmış.
Felsefe devrimsel değil birikimsel bir süreçtir ancak bu birikimli yapının bazı devrimcileri vardır. Marquis de Sade işte bu devrimci filozoflardan biridir, hatta en başta gelenlerindendir, çünkü de Sade dokunulması en güç şeye dokunmuştur, en büyük tabuyu devirmiştir.
'Hatıra' sözcüğü hep tek yumurta ikizi 'Hüzün'le gelir insanın aklına. Öyle ki, ne kadar hoş, ne kadar eğlenceli anlarınızı hatrınıza getirirseniz getirin, attığınız en şiddetli kahkahaların ardından çöküverir o hüzün üzerinize. Bir daha o günlere dönemeyecek olmanın hüznü. 'İstanbul Hatırası' da tam böyle bir kitap.
Christopher Priest’ın bol ödüllü fakat ülkemizde ancak film uyarlaması ile adını duyurabilmiş ve hala daha pek de okunmamış romanı bizi eğlencenin kanlı canlı olduğu zamanlara götürüyor.
Yeni yorum gönder