Veronika Ölmek İstiyor'u okuduktan sonra Paulo Coelho´nun kitaplarını bir daha okumamaya karar vermiştim, çünkü çok zayıf bulmuş ve zaman kaybı olduğunu düşünmüştüm. Fakat bir kitabevinden aldığım bu yeni kitabın küçük tanıtımındaki ilk sayfalar baya ilgimi çekti; müthiş edebi beklentileri bir kenara bırakıp sadece bilmediğim dünyanın insanları hakkında bildiklerine ve anlattıklarına kulak vericem yazarın... Umarım hayal kırıklığı olmaz... Bu arada tanıtımın etkisini gene burada görüyoruz. Asla yeni bir şans vermeyi düşünmediğim bir yazarı bana okutacak. Ayrıca mini kitap biçiminde ilk bir kaç sayfa oldukça güzel bir tanıtım biçimi olmuş, tebrik ediyorum Can Yayınları'nı, bende başarıya ulaştılar. Bence zaman zaman bunu diğer yazaraları için de yapmalılar, oldukça teşvik edici!
Üye Eleştirileri
Üye Eleştirileri
Yorumlar
Yorum Gönder
Diğer Üye Eleştirileri Yazıları
Roman hakkında bir şeyler yazmak gerektiğinde “bizde” izlenen usul, çoğunlukla yazarın dünyası ve kendisi hakkında oluşmuş genel kanaat üzerinde kanat çırpmayı gerektirmeyen bir uçuşla yazarla (ya da politik olarak mahkum edilmiş bir yazarsa “çoğunlukla”) aynı gökyüzünü paylaştığı izlenimi veren satırlar arasında süzülmektir. Ne de olsa böyle bir usulde romanı okumak da gerekmez.
Kitabın ismindeki aşkı görünce hem ilgimi çekmiş hem de romantik bir şeyler okuyacağımı düşünmüştüm. Ama kitabı okumaya başlayınca hiç de öyle olmadığını görüp, bir günde okuyup bitirdim. Çok az kitapta yaşadığım o nefessiz kalmayı yaşadım. Dostoyevski'nin Suç ve Ceza´sında ki çarpıcılığı hissettim. Tam evet tam bir aşk romanı! Aşkı en çarpıcı ve vurucu biçimde anlatmış.
Felsefe devrimsel değil birikimsel bir süreçtir ancak bu birikimli yapının bazı devrimcileri vardır. Marquis de Sade işte bu devrimci filozoflardan biridir, hatta en başta gelenlerindendir, çünkü de Sade dokunulması en güç şeye dokunmuştur, en büyük tabuyu devirmiştir.
'Hatıra' sözcüğü hep tek yumurta ikizi 'Hüzün'le gelir insanın aklına. Öyle ki, ne kadar hoş, ne kadar eğlenceli anlarınızı hatrınıza getirirseniz getirin, attığınız en şiddetli kahkahaların ardından çöküverir o hüzün üzerinize. Bir daha o günlere dönemeyecek olmanın hüznü. 'İstanbul Hatırası' da tam böyle bir kitap.
Christopher Priest’ın bol ödüllü fakat ülkemizde ancak film uyarlaması ile adını duyurabilmiş ve hala daha pek de okunmamış romanı bizi eğlencenin kanlı canlı olduğu zamanlara götürüyor.
Yeni yorum gönder