Said Yavuz’un üçüncü kitabı Üşüyen Eller Divanı Muhit Kitap’ın şiir kitaplığından okura sunuldu. Kitapta 24 şiir bulunuyor, buna dervişin bir günü diyebiliriz. Sıkıntısı olan birinin, isyan etmeden, kırmadan ve kızmadan; insan olma vasfını koruyarak ruhundaki yarayı paylaşmasına şahitlik ediyoruz. Yunus Emre’nin, Şeyh Galip’in, Yahya Kemal’in izinde, kendi çağından da kopmadan, belli bir hassasiyet ve titizlikle şiirler yazıyor.
Günümüz Türk şiirinin derviş kalem şairlerinden Said Yavuz’un üçüncü kitabı Üşüyen Eller Divanı Muhit Kitap’ın şiir kitaplığından okura sunuldu. Kitapta 24 şiir bulunuyor, buna dervişin bir günü diyebiliriz. Sıkıntısı olan birinin, isyan etmeden, kırmadan ve kızmadan; insan olma vasfını koruyarak ruhundaki yarayı paylaşmasına şahitlik ediyoruz.
Buz kesmiş dünya
Münacat olarak yazılmış Yeniden Başlayanlar İçin Bir Sabah şiiriyle açılıyor sayfalar. Hadis-i şerifte “Biriniz Allah’tan dilekte bulunduğunda bolca istesin; çünkü Rabbinden istemektedir” diye buyurulmuştur. Belki de bu yüzdendir ki ilk dize “İlahi, tattır bana istemenin lezzetini” (sayfa 9) sözüyle başlıyor. Teslimiyetin ne demek olduğunu da şu güzel dizelerle öğreniyoruz: “Vermeni bileyim yeter, diyeyim ki / Görmedim verdiğini ellerinin güzelliğinden” (sayfa 9).
Şair, inandığı gerçekleri modern şiirle birleştirerek okuyucuya sunuyor. Farklı olmak istemiyor; çünkü bağlı olduğu değerlerden güç alarak iyi ve güzel eserler ortaya koymanın derdinde. Yunus Emre’nin, Şeyh Galip’in, Yahya Kemal’in izinde, kendi çağından da kopmadan, belli bir hassasiyet ve titizlikle şiirler yazıyor. Said Yavuz’u kalp şairi olarak tanımlayabiliriz. Aklından geçenleri, kalbinde süzüp dizelere işliyor, belki bundandır ki her şiirinde kalp kelimesine rastlıyoruz. Buz kesmiş dünyanın, soğuk insanları arasında yaşamanın zorluğunu “Eriyor kardan adam çünkü yanıyor kalbi” (sayfa 59) diyerek anlatıyor. Bazı şiirler şairin geçmişte yazdığı şiirlerini çağrıştırıyor; Nefeste Açan Yaralar şiirini okuyan birisi Yavuz’un ilk kitabı Yüzümün Çocukluğu’nda yer alan dokunaklı Ateş Beyi şiirini hatırlayabilir.
Said Yavuz ilk şiirlerinden itibaren ülkesinin yıllar içindeki ruhsal dönüşümünden parçalar sunuyor. Tarihi süreçteki dönüşümden olumsuz etkilenen toplumun hallerini kırıp dökmeden hatırlatıyor, bunu şiirin estetiğini bozmadan başarıyor: “Bir kitabeyi kazıdılar çocukların alınlarından / Tuğraları kamalarla ağlattılar” (sayfa 16). “Yazısını okuyamadığımız o mezar taşından / Bir tellal çıkıp bağıracak / Ey ölülerden çabuk toprağa karışanlar / Uyuyoruz zannettiniz, oysa gözlerinizi aldılar sizden” (sayfa 36). Her mekânın tıpkı insanlar gibi kendisine ait bir ruhu vardır; ruhu çekilen ne olursa olsun artık ölüdür. Yavuz, şiirlerinde mekânları tasvir ederken geçmiş zaman ve şimdiki zaman arasında bir köprü kuruyor. Bir mekânı ona ait olan ruh ile anlatırken, bir dizesiyle günümüze dönüyor ve her şeyin değiştiği gerçeği ile okuyucuyu karşı karşıya bırakıyor: “Yavaş yavaş aydınlanıyor dergâh / Tespih taneleri, nefesler, elif cüzleri / Kör bekçi süpürüyor bahçeyi ya Allah / Süpürüyor öyle müze giriş biletlerini” (sayfa 14).
Her şiir bir hikâye
Said Yavuz’un her şiiri ayrıca bir hikâyedir. Şairin gözlemlediği veya irdelediği olayları satırlarında okuyoruz. Kimi zaman bir halifenin sürgün sabahını “Hepimizin kalbi ağlıyor bir sürgün sabahında Halife gibiyiz” (sayfa 18), kimi zaman Bursevi’nin sözünü “Bursevi’de okudum herkes ekiyor ağacını gitmeden” (sayfa 21), kimi zaman da elif cüzleriyle koşan çocukları “Elif cüzleriyle koşan çocukların düşürdüğü yaka rozetleri” (sayfa 68) dizelerinde buluyoruz. Şiir kelimesi kitap boyunca sıklıkla karşımıza çıkıyor. Bu durum şairin, poetikası hakkında ipuçları veriyor; belki de hayatını şiirden ayrı düşünmediği için şiirlerinde bu izlere rastlıyoruz. Yaşamından, sevdiği insanlardan, parçaların yer aldığı Şimdi Bu Saatlerde 1 ve 2 şiirlerinde birçok dostunu selamlarken, tarihe de bir not düşmeyi ihmal etmiyor.
Yeni yorum gönder