Hangi 'aşk hikayesi' sıradan sizce? Bence ‘hiçbiri.’ Aşkın sıradanı olmaz. Yaşanan aşkların bulunduğu toplumda ne kadar çok benzerleri varsa, o zaman o aşk toplumdakilere sıradan gelebilir. ‘Türk filmlerindeki gibi’ deriz ya!

Aykut Karahan’ın da kendi çektiği fotoğrafları ile kitaplaştırdığı ve Sıradan Bir Aşk Hikayesi diye adlandırdığı kitabı da bence ‘Türk filmlerindeki gibi’ dediğimiz aşklardan.

Bir İstanbullu olarak, "Ankara’da da aşk mı yaşanırmış?" diyen ben olsam da, bence Necla ve Yusuf'un aşk hikayesi, Ankara’nın Romeo ve Juliet'idir...

Kara kara Ankara. Memur ve öğrenci şehri başkentimizde, herkes saat beş olduğunda 'dairelerinden' çıkar, alışverişlerini yapar ve evlerine gider.

"Ankara’da saat beşten sonra dışarıda tek başına olursan, iyi bakmazlar" diye bir laf duymuştum. "E öyleyse aşkı nasıl yaşarsın?" diye düşünmeden edemiyorum.

Yekta Kopan’ın Aşk Mutfağından Yalnızlık Tarifleri kitabında vermiş olduğu aşk tariflerinden birine bakacak olursak; "Malzeme; 1 kişi, olabildiğince fazla ilişki girişimi. Hazırlanışı: Kadın ya da erkek tarafından hazırlanabilir. Hazırlanışı biraz uzun zaman aldığından zahmetlidir. Ustalıkla yapılabilen, pişirilmesi, diğerlerine göre zor ama bir o kadar da lezzetli bir çeşittir. Birçok ilişki denenir. Özellikle her ilişkinin ilk günleri büyük bir coşkuyla yaşanır. En güzel sözcükler, en güzel öpüşlere karıştırılır. Her yeni ten, keşfedilmemiş bir coğrafyaymışçasına fethedilir. Bütün bu ilişkileri kısa tutabilmek, hepsinde sonsuz bir mutsuzluk yaşamaya çalışmak gerekmektedir. İlişkilerde yaşanan mutsuzluğun giderek artması, kişinin giderek içine kapanması, ayrı bir lezzet verecektir. Kişi artık ilişki yaşamayacak kadar yorgun ve mutsuz hale geldiğinde, yapayalnızlık hazır olur. Alkolle servis edilir’ diye verdiği aşk tarif de ‘aşk’... Kimse itiraz edemez bunu yaşayanlara…

Şair Necip Evlice, Sıradan Bir Aşk Hikayesi'nin arka kapağında; "Fotoğraf ve şiirin, görsel ve sözel imgenin, iç ve dış dünyamızın ayrı ayrı ve yan yana; nasıl da güzel sunulabileceğinin başarılı örneklerinden biri bu çalışma. Şiirler; ne şiir, ne hikaye, fotoğraflar; ne fotoğraf, ne illüstrasyon, ama sağlam yakalıyor yüreğinizden ve bırakmıyor sizi. Şiirden fotoğrafa, fotoğraftan şiire doğru sürekli gel-git lerle bir solukta okunan, insanın içinde izler bırakan bir kitap" diyor.

Bir solukta okunan bu kitap, çokça yaşanmış, ‘Türk filmlerindeki gibi’ dediğimiz ayarda bir aşk hikayesi. Anlatımı bence yalın, akışı güzel. Evlice’nin dediği gibi bizi fotoğraftan şiire, şiirden fotoğrafa sürüklüyor. Ben isterdim ki fotoğraf ve şiir/hikaye iç içe geçsin. Gözüm bir şiire/hikayeye, bir fotoğrafa gitmesin.

Ayrı ayrı fotoğraflara baktığımda da bana, insana karanlık hissi veren ‘kara kara Ankara’yı yaşatan, biraz hüzünlü, biraz ciddi havasını gözlerimin önüne seren, şiirleri/hikayeleri destekleyen çok güzel fotoğraflar var.

Kitabın bütününe baktığımda ise 34 siyah-beyaz fotoğraf ve şiirle/hikayeyle Ankara’da bir aşk hikayesinin anlatılabileceği bir kitaba yakışır bir sunum olmuş.