Anı kitapları okumak keyiflidir; bildiğimiz, tanıdığımız insanlar ne yapıp etmiş, bugünlere nasıl gelmiş merak ederiz. Dedikoduyu da severiz tabii. Ama bizi anı kitaplarına asıl olarak çeken, son sayfa da çevrildiğinde bıraktığı histir. Bu hissiyse "samimiyetle mi yazılmış, yoksa gerçek hayatta uğraşıp didinilerek yaratılan personaya ihanet etmemek mi esas alınmış?" sorusunun yanıtı belirler.

Büyük personasını şarkılarındaki samimi dille kurmuş ve artık "Nobel Ödüllü bir şair" olan Bob Dylan’ın anı kitabı Kayıtlar, ilk cildiyle kitapçılardaki yerini aldı. İlk cilt demişken, kitap piyasaya ilk sürüldüğünde üç cilt olarak planlandığı duyurulmuştu. Ancak üzerinden yıllar geçmesine rağmen ikinci cildi çıkmış değil. Üstelik akıbetleri de belli değil. (2010’da Rolling Stone dergisi Dylan’ın şimdilik ikinci cildi yazmak gibi bir planı olmadığını duyururken, 2012’de yaptıkları röportajda Dylan’ın kitap üzerine çalıştığını, hatta bir iki bölümünü tamamladığını söylemişti. Öyle veya böyle yıllar yılı çıkmayan bu diğer ciltler yayımlanmış kitabın kapağında kocaman yazan "birinci cilt" ibaresini de artık komik ve tatlı bir detaya dönüştürmüş durumda.)

Dylan’ın New York’a gelişi ve Columbia plak şirketiyle anlaşması ile başlayan Kayıtlar: Birinci Cilt, geçmişe dönüşlerle Minnesota’daki çocukluk ve gençlik yıllarını, albüm kayıtlarını ve yolunun kesiştiği insanları kapsıyor. Dylan, tam da kendisinden beklendiği gibi, okurların en meraklı olduğu sansasyonel olayları ve şöhretinin zirvesini yaşadığı 60’lı yılları üstünkörü geçerek daha çok başarısızlıklarında, hayal kırıklıklarında odaklanıyor. Otorite figürleri, bir anda hayatına çöken şöhret, üstüne yapışan yaftalar, kontrolü dışında omuzlarına yüklenen sorumluluklar gibi onun rahatsız eden her şeyi, tıpkı sanatını etkileyen müzisyenleri, yazarları, şairleri, ressamları, dostlarını, iş arkadaşlarını, toplumsal olayları anlattığı gibi açıkyüreklilikle değerlendiriyor ve aktarıyor.

Dylan’ın ve müziğinin meraklıları, özellikle New York yıllarını anlattığı bölümü çok seveceklerdir eminim. Çünkü şehre ve o dönemin karakterlerine bakış açısından şarkı sözlerinin temelleri keşfedilebiliyor; kullandığı imgeler ve sert/çarpıcı geçişler daha da anlamlanıyor. Yani Dylan, son paragrafta vurguladığı "Yaşayan Ölülerin Gecesi"nden çıkış yolunu şarkılarında arıyor, hikayesiniyse bu kitapta yazıyor. "Müzik hakkında yazanların, genellikle, müzik yapmanın nasıl bir his olduğuna dair hiçbir fikri yoktur. Ama bu yazdığım kitapla birlikte ‘Kitap hakkında yazan bütün bu insanlar, abi, hepsi ne konuda yazdıklarının çok farkındalar’ dedim. İnsan şımarıyor. Hepsi konuya benden daha hâkimdi. Kitap hakkında çıkan yazılardan bazıları beni neredeyse ağlatacaktı – iyi anlamda. Bugüne kadar hiçbir müzik eleştirmeni bana böyle hissettirmedi."

*Kitapta konu edilen şarkılardan oluşan çalma listesi için tıklayınız.

Görsel: Servet Kesmen