Oğuzhan Yeşiltuna, biçimsel denemeleri ile edebi mekanın (kağıdın) sosyo-psikolojisi için yeni anlamlar arıyor. Sıradan bir noktalama ve biçemle, yeni bir söz söylemek elbette mümkün değil. Oğuzhan Yeşiltuna bunu çoktan biliyor belli ki. Kendi kurallarıyla, sınırlarıyla, sınır dışılıkları ve oyunlarıyla yazıyor.

Ev Yapımı Hüzünler’in açılış öyküsü "Yanık Kafiye"de, şiir yazıp dergilerden yanıt bekleyen madenci, ilk elde bana Semih Kaplanoğlu’nun Süt filmini hatırlattı. Filmi kapatan ve izleyiciyi kendi üzerine kapatan madencinin ışığı "Yanık Kafiye"yi de sarıyor. Ama öykünün sonundaki gerçek gazete haberini okuyunca, her şey netleşiyor.

Bir sonraki öyküsü "Accelerando"da ise annesi ölünce koca evde bir başına yaşayan Nergis, okurun da tüm aynalarını bir bir kırıyor. Reklam afişleri, köprü altları, bozuk fermuarlar ile ilerleyen "Köprüsüzler"de ise, Yeşiltuna’nın uzaklardan Latin Amerika edebiyatını çağıran üslubu belirginleşiyor. Birbirlerinden çok farklı karakterlerin diyaloglarını aynı başarıyla yazabilmesi (yaşlı bir kadın veya çok genç bir çocuk) dikkate değer. Yeşiltuna hem sade, hem akıcı. Hem nitelikli, hem gündelik hayata içkin.

Kitabın en güçlü öykülerinden "Veado Branco" (Portekizce, "beyaz geyik" anlamına geliyor), tamamıyla bir Whatsapp yazışmasından ibaret. Tırnaklara göre insan falları, sesini saklayanlar derken göründüğünden çok daha fazlasını sunmaya hazır bir öykü bu. Ama tabii anlamak ve beyaz geyikleri görmek isteyenlere… "Bir Fasit Daire" ise geniş zamanları anlatıyor. Uzaklardan Bilge Karasu’ya göz kırpan, zamansız gövdesiyle nefis bir öykü. "Ölümler İçin Yeni Bir Cilt"te ise büyülü-gerçekçi dilini kuşanıp kasaba şarkıları söylemeye başlıyor yazar.

Ev Yapımı Hüzünler’in geneline yayılan bir cenaze olgusu var. Oğuzhan Yeşiltuna bu cenazelerde kimi öldürmek, kimin ölümünü görmek istiyor? Sahte çekirdek ailelerin, evliliklerin olabilir mi? Kitabın tekrarlayan öğelerinden biri de köprüler. Köprüler kimleri, hangi mahalleleri, hangi ruh hallerini birbirine bağlar? Dünyada pek çok kentin doğmasına vesile olan köprüler, Yeşiltuna’nın bazı öykülerinde tekrar tekrar kendini gösteriyor. Cenazeler ve köprüler... Köprüler yaşam ve ölümü de birbirine bağlıyor olabilir mi? 

Kitabı kapatan "Aşk Makamında Kilit Sesleri"nde kafeler eşliğinde bütün dünyayı turlarken, damağınızda eşsiz bir tat kalıyor. Portekiz, Şili, Brezilya filmleri izlediğinizde, üzerinizde kalan o fazladan hissi perde gibi. Başka ülkelerde, başka topraklarda, peliküllerde olmayan. Bir kere görünce bir daha unutulmayacak, uçuşkan tatlı bir perde.