Gitmek istesek de gidemiyoruz, çünkü Godot'yu bekliyoruz. Hep bir şeyler yapmak istiyoruz, niyet ediyor, arkadaşlarımıza bu isteğimizden bahsediyoruz ama yapmıyoruz, çünkü Godot'yu bekliyoruz. Onun kim olduğu önemli değil, Vladimir ve Estragon için de belli değildi. Hep bir bekleyiş içerisinde değil miyiz? Ulaşmak istediğimiz her şeyi bekliyoruz.

Samuel Beckett'in 1948 yılında yazdığı ve 1953 yılında sahneye koyduğu oyunu Godot'yu Beklerken, kimisi için yaşam sevincini içinden söken, karmakarışık bir metin, kimisi içinse zihnini varoluş sorularıyla dolduran bir kaynak. Zaman gerçekten de, Vladimir'in söylediği gibi geçmiyor mu? İnsanları gerçekten terk eder miyiz? Gidemeyiz. Neden? Godot'yu bekliyoruz.

Beckett'in bu oyunu, özellikle İngilizceye çevrilip pek çok yerde oynanmaya başlayınca, zaman içinde bir klasik haline geldi. Absürd tiyatronun bir örneği olarak, giriş-gelişme-sonuç yoktu ve yere, kişilere dair çok bilgi verilmiyordu. Bu nedenlerden ötürü oyun, çok olumsuz tepkiler de almış, anlaşılamamıştı. Oyunun kaderinin değiştiği yıl ise 1957'ydi, San Francisco'da bir hapishanede sahne alan oyuncular çılgınca alkışlanmış, oyun, mahkumlar tarafından büyük takdirle karşılanmıştı. Bu hadise, eleştirmenlerin oyunu tekrar gözden geçirmelerine neden olacaktı...

"E o kadar anlattın ama, şarkıdan bahsetmedin hiç?" derseniz, hemen oraya geliyorum. Efsanevi rock grubu The Doors'un klavyecisi, kimi müzik çevrelerince "grubun gizli lideri" olarak görülen Ray Manzarek'in sesine çeviriyoruz kulağımızı. Müzisyenliğin yanı sıra yazarlık, yönetmenlik ve prodüktörlük de yapmış olan Manzarek'in, The Doors'dan bağımsız olarak çıkardığı ilk solo albümde yer alan He Can't Come Today şarkısında "gelemeyecek" olan kişi, tabii ki Godot.

Manzarek'in 1974 yılında yazdığı şarkı sorularla dolu: "Onu ne zaman göreceğiz, onu nerede bulacağız? O olduğunu nasıl anlayacağız? Kiminle konuşacak, onlara ne söyleyecek? Neden acele edip, gelmiyor?" "Neden güzel değilim, nasıl oluyor da bu kadar aptalım? Neden içimde böyle bir korku var?" Oyunu okumamış olanlar için not düşelim: Şarkıda adı geçen Didi ve Gogo, oyunda Vladimir ve Estragon'un birbirlerine taktıkları isimler. Oldukça ciddi sorular soran şarkının bu denli neşeli olması bir yana, sonunda yine, oyunda çocuğun koşup haber verişi gibi haber veriyor bize Manzarek: "Bugün gelmeyecek. Belki yarın..."

(Manşette kullanılan görsel buradan alınmıştır.)