Leyla Polat’ın Ölümü Gör’ü ölümün güldüren yüzünü anlatıyor. Ölümün nefesi ile yol alan yirmi öykü var kitapta. Güldürse de soğuk bir rüzgâr eksik olmuyor üzerimizden. Hem güldürüp hem de düşündürmek gibi bir güzelliği var öykülerin.
Ölmek ve gülmek kelimeleri yan yana çok da gelmez. Belki fonetik olarak ya da bir şiirin kafiyesi olduğunda yakalanan uyum kulağa hoş gelse de ölüm ne olursa olsun acı verir insana. Gülecek yanını bulmak zordur ölümün. “Sen adamı öldürürsün” diyerek kahkaha atarken bile güldürmek ve öldürmek aynı cümlede geçti diye kısa süreli bir sarsıntı geçirdiğimiz olur. Ölümün acı yüzü anlatılır ama güldüren ölümleri anlatmak çok da rağbet gören bir tutum değildir.
Ölümü nükte ile buluşturuyor
Leyla Polat’ın Şule Yayınları arasında çıkan Ölümü Gör adlı kitabı, öldürürken güldüren öykülerden oluşuyor. Ölümü anlatırken güldürmek en zor olanı. Polat bunu başarıyor öykülerinde. Bu artık onun üslubu. Çünkü ilk kitabı Korkuyorsam Sebebi Var da aynı nükteli anlatıma sahip öykülerden oluşan bir kitaptı. Bu kez daha zorlu bir işe koyulmuş Polat. Ölüm anlatılıyor öykülerde ama biz gülüyoruz.
Fantastik bir dünyada değiliz. Bildiğimiz hayatı yaşıyoruz hep birlikte. Ütopya ile de uzaktan yakından ilgisi yok olan bitenin. Hayatın gerçek yüzü var öykülerde. İlk öykü; “Virüs Karışımlı Kanser” yaşadığımız günlerle de irtibatlı bir metin. Virüsün bize alıştırdığı en amansız dert, elbette ölüm. Artık bir ölüm duyunca “Virüsten mi?” diye soruyoruz ister istemez.
“Üç gündür yanındayım. Böyle değildi bu kadın. Sözlerimi hiç tınlamadan, ‘Virüs karışımlı kanserden öldü o zaman.’ dedi inatla. Sanki virüsten ölünce Münker’le Nekir hesap sormayacak. Korona’dan gidenlere ahrette iltimas mı geçiliyor, neden ısrar eder.”
Tüm öykülerin ana teması ölüm. Leyla Polat’ın Ölümü Gör’ü ölümün güldüren yüzünü anlatıyor. Yazar ölümü nasıl oluyor da nükte ile buluşturuyor? Bunu yaparken bir alaya alma, ölümü küçük düşürme, ölümle bir sevinç yaşama değil anlatılan. Başkasının hüznünü de diline dolamıyor Polat. Yaşananlara herkesin baktığı zaviyeden bakmayarak ve ince detayları nükteye ve ironiye çevirerek yapıyor ölüme tebessüm ettirirken. “Sahildeki Ceset” öyküsü bir ölümle başlıyor. Sahile vurmuş bir ceset var karşımızda. Polat, bu olaya haberci gençleri, balık tutanları dâhil ederek bol tebessümlü bir öykü sunuyor bizlere.
“Cesedin başında hareketlilik devam ediyordu. Ölüyü arkasına alıp poz veren delikanlı, kızın çektiği fotoğrafı beğenmeyince ‘Tost makinesiyle mi çektin kızım bunu bee, al yeniden çek,’ diye fırçalayıp ‘Yan profilden olsun instagrama koyacağım.’ tembihinde bulundu.” Sadece anlatımda değil, benzetmelerde de akıcı ve mizahî anlatım kullanıyor Polat.
“Sümsük otu gibi yapışıp iyi niyetimi kaşık kaşık götürdü.” “Dün oynak dudaklı bir şahsiyet geldi firmaya.” “Bir Şahap kaybetmedi umudunu, hâlâ, cama yapışık sinek gibi seyrediyor idmanları.”
Azrail’in sağ kroşesi
Mizah yazmak zordur. Eğer yaşananların mizahî yönüne vurgu yapmak istiyorsa yazar, hayata herkesin baktığı yerden bakamaz. İnce detayları yakalayabilmeli, gerçeği incitmemeli ama aynı zamanda yüzlere anlamlı bir tebessüm kondurabilmeli. Leyla Polat tam da bunu yapıyor. Edebî ve edepli bir üslupla kuruyor cümlelerini. Öyküleri okuduğumuzda yaşadıklarımızdan izler yakalıyoruz. Bir farkla. Yazar, olaylara kendi bakış açısını ekliyor. İşte tam da bu noktada mizah çıkıyor ortaya.
“Gece canlı kanlı yatan eşin, sabah kollarının arasında odun parçası olsun! Aklımı oynatmadıysam sırf Allah’ın inayetinden. Şimdilerde ansızın ölme furyası başladı, gafil avlayıp Azrail’in sağ kroşeyi gözünüzün üzerine çakması yani.” Ölümün nefesi ile yol alan yirmi öykü var kitapta. Güldürse de soğuk bir rüzgâr eksik olmuyor üzerimizden. Hem güldürüp hem de düşündürmek gibi bir güzelliği var öykülerin. Kitap bitince rahatlama hali yavaş yavaş tüm bünyeye yayılıyor. Anlatılan ölüm ne de olsa… Güldürse bile…
Yeni yorum gönder