Hangi Avrupa gerçekten de bizim gördüğümüz veya bize gösterilen?
Fikir ve düşünce özgürlüğü, insan hakları, kaostan uzak bir yaşam, refah düzeyinde yaşayan insanlar.. Listeyi bu şekilde uzatmak mümkün, eğer ki bu şekilde görmek istiyorsanız. Oysa Banu Avar bizi davet ettiği yolculukta Avrupa´nın örtü altına gizlediği yüzünü gösteriyor bize. O yüzün bütün kinci tutumuna, olmayan hayat standartlarını varmış gibi gösteren yalancı tarafına kısaca söylemek gerekirse - ki kısaltmak zor- Avrupa´nın makyajsız yüzüne bakmaya çağırıyor.. Eser farklı ülkelerdeki gezileri, bürokrat, gazeteci vb şahıslarla yapılan röportajları kapsamasının yanında sokak insanı ile yaptığı söyleşileri de kapsaması bakımından son derece gerçek ve objektif. Okuru yanlı düşündürtmeyen bir kitap. Eğer ki dünyayı gerçekten çıplak hali ile görmek istiyorsanız okunması gereken bir eser.
Üye Eleştirileri
Üye Eleştirileri
Yorumlar
Yorum Gönder
Diğer Üye Eleştirileri Yazıları
Roman hakkında bir şeyler yazmak gerektiğinde “bizde” izlenen usul, çoğunlukla yazarın dünyası ve kendisi hakkında oluşmuş genel kanaat üzerinde kanat çırpmayı gerektirmeyen bir uçuşla yazarla (ya da politik olarak mahkum edilmiş bir yazarsa “çoğunlukla”) aynı gökyüzünü paylaştığı izlenimi veren satırlar arasında süzülmektir. Ne de olsa böyle bir usulde romanı okumak da gerekmez.
Kitabın ismindeki aşkı görünce hem ilgimi çekmiş hem de romantik bir şeyler okuyacağımı düşünmüştüm. Ama kitabı okumaya başlayınca hiç de öyle olmadığını görüp, bir günde okuyup bitirdim. Çok az kitapta yaşadığım o nefessiz kalmayı yaşadım. Dostoyevski'nin Suç ve Ceza´sında ki çarpıcılığı hissettim. Tam evet tam bir aşk romanı! Aşkı en çarpıcı ve vurucu biçimde anlatmış.
Felsefe devrimsel değil birikimsel bir süreçtir ancak bu birikimli yapının bazı devrimcileri vardır. Marquis de Sade işte bu devrimci filozoflardan biridir, hatta en başta gelenlerindendir, çünkü de Sade dokunulması en güç şeye dokunmuştur, en büyük tabuyu devirmiştir.
'Hatıra' sözcüğü hep tek yumurta ikizi 'Hüzün'le gelir insanın aklına. Öyle ki, ne kadar hoş, ne kadar eğlenceli anlarınızı hatrınıza getirirseniz getirin, attığınız en şiddetli kahkahaların ardından çöküverir o hüzün üzerinize. Bir daha o günlere dönemeyecek olmanın hüznü. 'İstanbul Hatırası' da tam böyle bir kitap.
Christopher Priest’ın bol ödüllü fakat ülkemizde ancak film uyarlaması ile adını duyurabilmiş ve hala daha pek de okunmamış romanı bizi eğlencenin kanlı canlı olduğu zamanlara götürüyor.
Yeni yorum gönder