Cemil Kavukçu´nun her bir karakteri (Kiklop dahil), hem en yalın haliyle insan hem de en cesur haliyle masal kahramanı...Orada olmak, yanımdan hızla geçen motosikletin arkasında bıraktığı tozu-dumanı görmek, Kavaklaraltı Çay Bahçesi´nde bir sandalyeye kurulmak, erkek-çocuk karakterlerin misketlerini bıraktığı ama hayallerini bırakmadığı gün hangisiyse, işte o günün izini tarihlerinde bir misafir olarak sürmek istedim. Adatepe´de, Zeus´a giden patikada gördüğüm bebek mavi Austin´in geçmişinde bir Cemse Yaşar var mıydı, merak etmekteyim. Bir kamyonun, bir geminin, bir Afrika'nın, bir perinin peşinden gidenlere söylenmiş şarkıların mısralarında kaybolmak niyetindeyim. Bu öyküleri bir kez daha, etraftaki tüm şehir seslerinden kurtarıp kendimi, bir çöl sessizliğinde, ama içimdeki uğultunun eşliğinde okumak mecburiyetindeyim.
Üye Eleştirileri
Üye Eleştirileri
Yorumlar
Yorum Gönder
Diğer Üye Eleştirileri Yazıları
Roman hakkında bir şeyler yazmak gerektiğinde “bizde” izlenen usul, çoğunlukla yazarın dünyası ve kendisi hakkında oluşmuş genel kanaat üzerinde kanat çırpmayı gerektirmeyen bir uçuşla yazarla (ya da politik olarak mahkum edilmiş bir yazarsa “çoğunlukla”) aynı gökyüzünü paylaştığı izlenimi veren satırlar arasında süzülmektir. Ne de olsa böyle bir usulde romanı okumak da gerekmez.
Kitabın ismindeki aşkı görünce hem ilgimi çekmiş hem de romantik bir şeyler okuyacağımı düşünmüştüm. Ama kitabı okumaya başlayınca hiç de öyle olmadığını görüp, bir günde okuyup bitirdim. Çok az kitapta yaşadığım o nefessiz kalmayı yaşadım. Dostoyevski'nin Suç ve Ceza´sında ki çarpıcılığı hissettim. Tam evet tam bir aşk romanı! Aşkı en çarpıcı ve vurucu biçimde anlatmış.
Felsefe devrimsel değil birikimsel bir süreçtir ancak bu birikimli yapının bazı devrimcileri vardır. Marquis de Sade işte bu devrimci filozoflardan biridir, hatta en başta gelenlerindendir, çünkü de Sade dokunulması en güç şeye dokunmuştur, en büyük tabuyu devirmiştir.
'Hatıra' sözcüğü hep tek yumurta ikizi 'Hüzün'le gelir insanın aklına. Öyle ki, ne kadar hoş, ne kadar eğlenceli anlarınızı hatrınıza getirirseniz getirin, attığınız en şiddetli kahkahaların ardından çöküverir o hüzün üzerinize. Bir daha o günlere dönemeyecek olmanın hüznü. 'İstanbul Hatırası' da tam böyle bir kitap.
Christopher Priest’ın bol ödüllü fakat ülkemizde ancak film uyarlaması ile adını duyurabilmiş ve hala daha pek de okunmamış romanı bizi eğlencenin kanlı canlı olduğu zamanlara götürüyor.
Yeni yorum gönder