Teknolojik gelişmeler neticesinde hayatımızdaki okuma normları artık kısaldı malum; yüz kırk karakterde (yakın geçmişte iki yüz seksen karakter oldu gerçi) meramımızı anlatmaya çalışıp, yüz kırk karakterde insanların meramlarını okuyup anlamaya çabalarken, artık eskisi gibi 500 sayfalık romanlara vakti ancak yaz tatillerinde ya da alacağımız yıllık izin günlerine bırakıyoruz. Salgın sebebiyle evlerde kaldığımız şu günlerde bile bol vakit bulunca okumayı hedeflediğimiz hacimli (sayfaca) kitapların sayfalarını çevirir gibi yapıp sonra teknolojiye yenildik, kısa ama hacimli (pahada) kitaplara tercihimizi yönlendirir olduk. Buraya kadar yazıklarım tabii görecelidir ve gözlemlerimi bağlar, katılmayabilirsiniz. Son zamanlarda çokça rastladığım sayfası kısa anlattığı kallavi kitapların arasından Selçuk Altun’un yeni romanı Ayrılık Çeşmesi Sokağı bu yazının konusu olacak. Selçuk Altun’u bence artık uzun bir zamandır (elli yaşından sonra ilk kitabını yazıp yayınladığını düşünürsek) , sadece dönemine damga vuran Yapı Kredi Yayınları’nın efsane Yönetim Kurulu Başkanı olarak değil başarılı romanların yazarı olarak da anıyoruz. Hadi sözünü açmışken kısaca bahsetmeden geçmeyelim: Selçuk Altun Türkiye’deki kültür sanat dünyasına büyük katkılar sağlamış, vesile olmuş bir bankacı. Yapı Kredi Yayınları’nın kültür sanat alanında ataklar yapmasına vesile olmuş, kitap dostu, bibliyofil, koleksiyoner ve yazmaya geç başlasa da kısa sürede okurunu kazanmış bir yazar aynı zamanda.

Z. Adlan’ın renkli yaşamından pasajlar

Selçuk Altun’un bu yeni romanı Ayrılık Çeşmesi Sokağı, ara başlıktan da anlaşılacağı üzere, ana karakteri II. Mahmut’un soyundan gelen kurmaca bir akademisyen Ziya Adlan’ın hayat hikâyesinden renkli sayfalardır. İşte burada da ana başlıktaki zıpırlık devreye girer. Selçuk Altun’un romanlarında kahramanların hayatlarında hep bir zıpırlık, hinlik söz konusudur. Bu da okurun hikâye akışındaki takibini renklendirir, sürprizler yapar ve okura keyifli anlar yaşatır. Ve kısa sayfalı romanlarının bir solukta bitmesine üzülür ama estet bir yazarın kaleminden çıkan kallavi bir hikayeyi okuduğunuzun ayırdına sayfalar bittiğinde varırsınız.

Ziya Adlan, Cenevre’de okuyup, profesörlüğe kadar yükselip ailesinden koptuğu konağa geri döner. Kanserdir ve biz onun son günlerine tanıklık ederiz. Osmanlı Hanedanlığı’na mensup olan Ziya Adlan, son günlerini yanına aldığı yardımcısı Artvin’e anlatır.

Artvin, isminden anlaşılacağı üzere, nevi şahsına münhasır bir karakterdir. Doktora öğrencisidir ve tek tutkusu saksafon çalmaktır. Azmederek giriştiği bu zor müzikal sürecin tam meyvelerini toplayacağı sırada, kimliği belirsiz kişilerce dövülür ve sol elinin iki parmağını kaybeder. Bu trajik olay hayatını ve kaderini değiştirir Artvin’in. Maceralı süreçlerde ona bu işkenceyi yapanları bulmakla geçer hayatı. Bu serüvenin ortasında Ziya Adlan’la yolları kesişir. Ziya Adlan’ın da kendi hayatındaki maceralarını sırtlanarak kader yoldaşlığı yaparlar Adlan’ın kanserden kısa kalan ömründe. Ve hikâyelerinin sonuna doğru büyük bir sürprize ilerlerler birlikte.