“Hava Kuvvetleri’nden müstafi, THY’den kovulma, kendisine saygısı olan hiçbir frequent flyer’ın adını bile duymadığı sekizinci sınıf charter şirketlerinde bile tutunamayan, MS Flight simülator manyağı, eski pilot, ex-kaptan, nevzuhur özel dedektif Remzi Ünal”, geri döndü... Tam yedi yıl aradan sonra, “Yenik ve Yalnız” olarak, kinik, kalender, şahsi adalet anlayışına sahip, kendini sorgulayan anti-kahraman özelliklerinden hiçbir şey kaybetmeden...

Celil Oker’in polisiye edebiyatla ilgilenen Türk okurların gönlündeki yer ayrıdır. İlk Remzi Ünal polisiyesi Çıplak Ceset’in yayımlandığı yıllarda ortada Türk polisiyesi diyebileceğimiz türden romanlar pek görünmüyordu ne de olsa. Oker, bugün Türk edebiyatında bu türe yer açmış yazarların başında gelir. Üstelik onun yarattığı karakter diğerlerinden farklı olarak, hiç şüphesiz, daha bizdendir. Şimdi, pek çok okurun merakla beklediği yeni Remzi Ünal polisiyesiyle karşı karşıyayız. En baştan söyleyeyim, “Yenik ve Yalnız” her şeyden önce, yazarın kitabın sonunda yer alan okura mektubunda açıkça göreceğiniz, samimi, sorgulayıcı ve olgun bir tavra, anlatıma sahip. Sözün kısası, tadına doyum olmuyor. Şimdi, buyurun hikayeye...

Remzi Ünal, Yıldız Turanlı’yla evlilik arifesinde. Eşyaları bekar evinden toplanmış, yeni evine yola çıkıyor ufaktan. Evde kalan yegane nesne, telesekreterli telefon, tam kapıdan çıkıp yeni hayatına geçecekken çalıveriyor elbette. Telefondaki ses, çok tanıdık, Remzi Ünal’ın daha önceki maceralarında hayatını kurtaran bir ses... Haliyle sırt çevrilemiyor ona, Yıldız Turanlı’ya izin koparmak manasında kısa bir bakış atılıp mevzuya giriliyor. Karşıdan istenen küçük bir yardım, Remzi Ünal’ın istediği ise belki son bir iş... Bu noktada Yıldız Turanlı devreden çıkıp Remzi Ünal’ı işiyle baş başa bırakıyor. Kısa bir süre içinde anlıyoruz tabii, Turanlı’nın her anlamda devreden çıktığını, Remzi Ünal’ı sonsuza dek terk ettiğini...

Gelelim işe; Ünal’ın siteden komşusu Hülya hanım küçük bir zarfın kocasının otogalerisindeki masasına geri konulması karşılığında, büyük dolgun bir zarf vaat ediyor. Remzi Ünal için, işin karşılığında alacağı dolgun zarf mühim değil, o diğer zarfın içindekilerin göründüğünden çok daha büyük sorunlara yol açabileceğinin ta en başından beri farkında. Dur bakalım ne olacak derken, zarfı yerine bıraktıktan hemen sonra Hülya hanımın kocası, otogalerinin sahibi Kemal Bey, Akmerkezin önünde bir cinayete kurban gidiyor. Bu işte Remzi Ünal’a tesadüfen yardım eden reklamcı arkadaşı, aikido terimiyle söylersek ukesi ve kahramanımız ellerinde pek az veri ile bir cinayet vakasının karşısında kalakalıyorlar.

Remzi Ünal’ın göz kararıyla da olsa ilerlemekten başka yapacak bir şeyi yok. Terk edilmenin acısı, aidiyetsizlik hissi, geleceğe ve kendine inanmamanın verdiği ümitsizlikle dolaşıyor İstanbul sokaklarında. Yeni yeni palazlanmaya başlamış bir pop star, ona kol kanat geren mafya bozuntuları,  metres hayatı yaşadığını öğrendiği Hülya Hanım’ın kızı ile tuhaf kızkardeşi ve ölen otogalericinin siyah-mavi saçlı şaibeli sekreteri bu maceranın içinde cirit atıyorlar. Kapılar tutuluyor, yollar kesiliyor, çelme üstüne çelme takılıyor ve aikido hareketleri havada uçuşuyor haliyle. Bütün bunlar yetmezmiş gibi kahramanımız bir de sigarayı bırakıyor hepsinin üzerine...

Sonuç; burada söyleyecek değilim elbette, ama yine oldukça beklenmedik diyebilirim. Remzi Ünal, her şey sarpa sardı dediğimiz anda işi çözmeyecekmiş gibi yaparak, çözüyor. Ancak onun başta da söylediğim gibi adalet anlayışı farklı, polisle, kanunla, hukukla işi yok. Daha doğrusu bütün bunlara inancı yok... Katili bulup onu Allaha emanet ediyor, olaya ucundan kıyısından bulaşanları da öyle. Ne toplumun yargısına ne de polisin insafına bırakmıyor Remzi Ünal onları ama kahramanımızın acı yüzleşme seanslarından geçmek zorunda hepsi. Vicdanlarıyla baş başa kalmak zorundalar... Zaten insani olarak en zoru da bu değil mi?

“Dünya iyiye doğru gitmiyordu, bunu biliyordum ama her seferinde bir kez daha kanıtlanmasından ne çıkarım vardı?

İnsanların hayatlarını değiştirmekten hoşlanmıyorum, tamam, ama her seferinde sanki inadına gibi değiştirmekten başka ne geçiyordu elime?

Adalet umurumda değildi. Ne hakim ne savcıydım, bunun farkındaydım. Ama bir hakime ihtiyaç duyulduğunun apaçık belli olduğu onlarca durumda, ben oynamıyorum demek insanın duyduğu yükü azaltacağına çoğaltıyordu belki de.”

Remzi Ünal her şeye rağmen oynamaya devam ediyor, başka türlüsünün kendi için mümkün olamayacağını keşfediyor çünkü bu hikayede. Yenik ve yalnız olsa da oynamaya devam ediyor şahane bir şekilde...