Ey okurlar ve cümle bilinçsiz yazarlar, “ tarihi mitolojik unsurların yaşam tarzlarından örnekler vererek kişisel ve objektif olmayan gerçek dışı yorumlarda bulunma”nın suç olduğunu biliyor musunuz? Biliyor olamazsınız zira siz genel olarak buna edebiyat diyorsunuz, hatta bu bakış açısıyla edebiyatı türlere bile ayırıyorsunuz. Peki, “argo ve amiyane tabirlerle kopuk anlatım tarzının benimsenmesi”ne ne demeli; siz buna da edebiyatın gelenekselleşmiş toplumsal değerlere biçimsel olarak eleştiri getirmesi diyebilirsiniz ve fakat gel gör ki, o da bir suç... Benden söylemesi, artık kaleminizi korkak alıştırın… Müslüman-sünni-duruma göre demokrat-beyaz-erkeklerin toplumuna göre yazın, çizin, basın, çevirin, çevirttirin… 

Yargıya taşınmış bir davanın ayrıntılarını vermeyeceğim burada, (daha ayrıntılı bilgi almak isteyenler, Sabitfikir’de yayımlanan  25.04.2001 tarihli William Burroughs Türk Adaletine Teslim haberini okuyabilirler) ancak söz konusu suçlunun, yani Türk toplumunun ahlaki değerlerine göre yazmamış yazarın William Burroughs olduğunu söylemekle yetineceğim… Evet, yanlış okumadınız, hani Beat kuşağının öncülerinden, bu kuşağın en dikkat çekici, en tartışılan, en unutulmayan üyelerinden, hani 1960’lı yıllara damgasını vuran isimlerden. Peki, şimdi ne istiyoruz Burroughs’tan derseniz, çevrilmesini yıllardır beklediğimiz bir kitabıyla şimdi nedir derdimiz?  Heykellerle savaşan, görüşünü beğenmediği ressamları bıçaklayan, sürekli surette kitap yasaklayan, yazar, yayımcı, çevirmen suçlayan bir toplum ne istiyorsa onu elbette, yoksa başka hiçbir şey değil...     

Fatmagül Berktay, “Tektanrılı Dinler Karşısında Kadın” adlı şahane çalışmasında, çoktanrılı dinlerden itibaren alır mevzuyu eline. Kadın cinsinin yaratıcıya eş bir tanrısallıktan, daha doğrusu tanrıçalıktan önce Havva’ya doğru düşüşünü -ki bu doğurgan ana figüründen Adem’in kaburgasından doğan edilgen bir varlığa geçiş demektir- ( doğurduğu tarafından doğurulduğunun söylenmesi düşüş değilse başka nedir) ve devamında tam anlamıyla dibe vuruşunun hikayesini anlatır. Bu hikaye hemcinslerime ve karşıcinslerime hayatı anlamlandırmak açısından fazla cinsiyetçi bir bakış açısı olarak gelebilir ama, modernitenin tekinsiz ikiyüzlülüğünün temelinde kıvranıp duran şeyin de ta kendisidir ne yazık ki. Her an her saniye toplum dediğimiz şey bizi bununla yüzleştirir. Yoksa, neden hala insanların cinsel uzuv bölgelerini kapatmanın önemine, cinsi münasebetin gizliliğine, bu münasebetin aşikarlığının ahlaksızlığına kafayı takıp da bunu edebiyata yansıtalım; edebiyatı bile bu bakış açısıyla değerlendirelim? Tabii burada başat olan cinsiyetçi paranoyadan başka iki önemli nokta daha ön plana çıkıyor: Kültürel yozlaşmanın getirdiği cehalet ve toplumun varlığının tehlikede olduğu sanısı... 

Burroughs üzerinden gidersek,  Beat kuşağının temel çıkış noktasını beğenip beğenmemek önemli değildir, burada mevzuu bilginin kendisinde, bilip bilmemektedir. Zira Beat Kuşağı’nın doğaçlama, tutkulu diyalog, açık cinsellik ve uyuşturucu deneyimleriyle ilgilendiği, kuşağın öncülerinin kısa sürede edebiyat dünyasına kendilerini kabul ettirmekle kalmayıp postmodern edebiyat dediğimiz şeyi de ortaya çıkaran temelleri attıkları ve ikiyüzlü Amerikan ahlakına en büyük karşı çıkışı gerçekleştirdikleri, bilgisi çok da uzaklarda değildir. Kültürel bir içselleştirme şöyle dursun, internette tek bir tuşla öğrenilebilinir. Ancak bilginin, kendi varlığınıza zarar vereceğini düşünüyorsanız, zar zor uğraşarak yarattığınız o didaktik ucubeyi yıkabileceğini düşünüyorsanız,  bilmemek en iyisidir… Dolayısıyla zar zor ayakta tutmaya çalıştığınız bu ucubeye herkes, her şey karşıdır. Onun dışında kalan ne varsa, çirkinliğine karşı tutulmuş bir ayna gibi gelir. İster şimdiki zamanda, kendi toplumunun içinden çıkma bir sanat eseri olsun, ister yıllar önce kendi edebi ve kişisel savaşını vermiş bir yazarın kışkırtıcı romanı olsun… Nicedir başlamış, kalemimizi korkak alıştırma zamanı, hepimiz için hayırlara vesile olsun…