Didem Madak… Beyaz, çilli, kadın, şair… O annesinin ölüsünü şiirle yıkamak istemiş ya, ben de onu varlığını yokluğunu ölüsünü dirisini şiirle yıkamak istiyorum kaç gündür, yüksek sesle okuyorum, çamın dibinde mercanköşke ve limon ağacına doğru giden sesin yankısından medet umuyorum. Daha ileri gitmiyorum ama. “Kime ne anlatarak bitirsem hayatımı/ Ölümüme de bir şiir yamar nasıl olsa birileri artık,” dediği için, en azından şiirsel olarak susuyorum.

2011’de 41 yaşındayken öldü Didem Madak; annesinin erken ölümünü kendine ah eden şair geride bir kız çocuğuna erken ölmüş bir anne şair bırakarak…  Bunu bu ay yeniden basılan üç şiir kitabını birer birer karıştırırken öğreniyorum ve düşünüyorum, şairlik belki de kuşaklar boyu süren bir laneti yeniden yeniden yaşamak, ya da o tuhaf şair duyarlığından yeni bir lanet yaratmak… Kim bilebilir, yine şairlerden başka…

Öykülemeci şiir derler ileri gelenler, bense buna Didem Madak özelinde, içindeki öykünün şiire doğması diyorum, şiirin içine öykü doğmuş diyorum… Evet şair zaman zaman dilden ve öyküden fire verir gibi oluyor. Öykünün ritmi, öykünün talepleri şiirin önüne geçebiliyor. Ancak bunu fark edene kadar Madak sizi zaten çoktan ele geçirmiş oluyor . O, oturup kendine güzel bir etek diktikten sonra teğelleri üstünden tek tek temizlemeyi kafasına takmayacak, heyecanla yapıtını üstüne geçiriverip kendini sokağa atacak tiplerden. Varsın teğelleri görenler söksün tek tek.

Teğellere de, söküklere de önem vermiyor Madak, en fazla güler geçer. Bu gülüp geçme onun şiirinin de temel izleklerinden biridir zaten. Ama acılı bir gülüştür yine de onunkisi. Çok ama çok fazla kadınsıdır hatta belki; boş vermişlikle hayata tutunamamanın hesabını isteme arasında salınan bir sarkaç gibi. Şöyle ki:

“Bazen ah diyorum durmadan,
Şimdi ben ahlatın başında,
Otuz iki yaşımda.
Ahlar ağacı gibi.
Rengarenk çaputlar bağladım yıllarca dallarıma,
Mavi, mor,kırmızı ve yeşil,
İstedim, hep istedim,
Sen iste derdim, iste yeter ki
Vereyim.
Her istediğimi verdim.
Arttım, fazlalaştım,
Eksikli yaşamaktan.
Ahlar Ağacıyım, gibisi fazla.
Başka bir şey istemem
Artık beyazlaşan üç-beş tel saçıma,
Hesabımı tam vermekten başka.

Vasiyetimdir:
Dalgınlığınıza gelmek istiyorum
Ve kaybolmak o dalgınlıkta.”

Ancak ardından görüyoruz ki, dalgınlığımıza gelmiyor Didem Madak. Yine de hem ölümüne hem şiirine damgasını vuran bir mezar arayışı içinde . Ah’lar Ağacı üzerine verdiği bir röportajda , “ Kendi acısıyla dalga geçen ve gülerek acı çeken bir kadın ani bir manevrayla şiiri ele geçirdi ve en başta ‘iç ses’ diye söylenen ağlak kadınla, ‘Yıldırım Gürses’ diye cevap verip dalga geçti. Ve aptal aptal güldü bir de buna. Şimdi Ah’lar Ağacı’nı nereye gömmeliyim diye düşünüyorum. Belki de ‘başsız ayaksız bir mezara.’ ‘Susmanın su kenarında’ bir yerlere…” diyerek edebiyatın dışında da ruhundaki kabir azabından işaretler veriyor.  Tanrıyla konuşuyor, argonun tekinsiz alanında dolaşmaktan çekinmiyor, yaşam mücadelesi, değişen kent yaşamının ezip geçtiği birey oluş süreci hem varlığının hem şiirinin merkezinde. Ödüllü ilk kitabı Grapon Kağıtları'nda da bunu görüyoruz, Ah’lar Ağacı'nda da ve modern olanla “ötekilerin” iç içe yaşadığı bir İstanbul mahallesini konu edindiği Pulbiber Mahallesi'nde de durum böyle.

Her şey bir yana Didem Madak’ın ölümünün ardından şiirlerini okuduğunuzda bütün bunların çok ötesinde bir şey hissediyorsunuz. Şairin, dilinin, duyarlığının kehanetvariliği... Erken öleceğini ya da Galata semtinin başına gelecekleri bilirmiş sanki, vasiyetler etmiş, kızına seslenmiş, annesini almış yanına… Bunlar tamamen kendisine ait şeyler ya, okurluktan pay çıkarıp ister istemez şüpheleniyorsunuz, acaba hangi dize benim kehanetim diye… Ve okumaktan kendinizi alamıyorsunuz…